Bezzasadnym był także zarzut niedokonania przez Sąd pierwszej instancji ustaleń faktycznych w zakresie podstępnego wprowadzenia powoda w błąd przez pozwanego podczas zawierania umowy sprzedaży. Wbrew stanowisku skarżącego, Sąd Okręgowy poczynił ustalenia w tym zakresie, a wynika z nich, że podnoszona przez H.P. okoliczność nie miała miejsca. Zarzut ten został więc przez Sąd Apelacyjny uznany za bezprzedmiotowy i jako taki nie wymagał dalszej analizy.





W sprawie nie ma istotnego znaczenia relacja: uprawniony do zachowku - spadkodawca (T. Justyński w glosie do wyroku z 7 kwietnia 2004, IV CK 215/03). Może ona mieć znaczenie jedynie pomocnicze, gdyby np. okazało się, że uprawniony do zachowku w sposób rażąco niewłaściwy zachował się wobec spadkodawcy. W niniejszej sprawie tak jednak nie jest, ponieważ wprawdzie pozwany zarzucił, że powódka nie odwiedziła ojca Janusza N., gdy ten był ciężko chory, ale z drugiej strony, powódka zarzuciła, że Janusz N. chociaż miał prawo do kontaktów z nią, to z nich nie korzystał i nie odwiedził jej nawet podczas ważnych uroczystości, jak I komunia św. opinie o adwokatach z Łodzi



Sąd pierwszej instancji wskazał, że kwestią sporną pomiędzy stronami była skuteczność wydziedziczenia powodów w testamencie z 1997 r., przedawnienie roszczeń oraz wartość schedy spadkowej i w związku tym należnego powodom zachowku. W pierwszej kolejności z uwagi na podniesiony przez pozwane zarzut przedawnienia roszczenia powodów Sąd podkreślił, że zgodnie z art. 1007 § 1 KC roszczenia uprawnionego z tytułu zachowku oraz roszczenia spadkobierców o zmniejszenie zapisów i poleceń przedawniają się z upływem lat trzech od ogłoszenia testamentu. Testament został otwarty i ogłoszony dnia 6 grudnia 2005 r., a w dniu 5 grudnia 2008 r. powodowie skutecznie zawezwali pozwane do podjęcia próby ugodowej, która to czynność przerwała bieg przedawnienia roszczenia o zachowek stosownie do art. 124 § 1 i 2 KC. Niniejszy proces został wytoczony w dniu 22 października 2009 r., czyli przed upływem terminu przedawnienia.

opinie o kancelariach adwokackich w łodzi

Rozpoznając roszczenie oparte na art. 23 KC i 24 KC, Sąd w pierwszej kolejności ocenia, czy naruszenie dobra osobistego rzeczywiście miało miejsce. Czyni to badając okoliczności faktyczne, na które powołuje się powód, a więc konkretne zachowanie lub wypowiedź pozwanego, konfrontując je z twierdzeniami powoda o tym, w jaki sposób, jakie konkretne jego dobro osobiste doznało przez to naruszenia. Oczywistym jest, że pomiędzy tymi elementami musi zachodzić adekwatny związek przyczynowy. Nie ma podstaw do uznania zasadności powództwa w sytuacji, gdy inkryminowana wypowiedź pozwanego nie wywołała godzącego w dobro osobiste powoda skutku (miarodajna jest przy tym obiektywna ocena Sądu, a nie subiektywne przekonanie powoda). opinie o dobrych prawnikach